16 augustus 1996. Betreft: EEN AVOND AAN ZEE... Kenmerk: ICB/PO960816. Beste Peter, Een persoonlijke brief, op zakelijk briefpapier. Moet kunnen, zou ik zeggen. De zakelijke activiteiten van het Instituto Cervantes Benelux hebben zich tot op heden slechts beperkt tot het verkrijgen van het permanent gebruiksrecht van het handelsmerk. Op de eerste plaats beschouw ik dit briefpapier als een uitdrukking van mijn ware identiteit, die ik in de afgelopen periode goed heb leren kennen. Ik heb nog meer leren kennen in die afgelopen periode. Ik weet nu exact waar ik mijn echte vrienden kan vinden. Af en toe een kaartje of een voorbijvarende stoomboot of een ander bootje met een herkenbare naam en een vriendelijk groetend gebaar vanaf zo'n boot zijn dan vaak betekenisvoller dan de markt van de miljarden waarbinnen het Instituto Cervantes zich heeft gepositioneerd. Persoonlijk is er veel gebeurd. De droom van rood en geel is uitgekomen. Er zijn zelfs nog twee kleuren bij gekomen: paars en oranje en sinds vorige week heb ik mij ook over de steun vanuit BUCKINGHAM PALACE mogen verheugen.
Vele signalen zijn op mij afgekomen en graag geef ik jou als eerste daarop mijn feedback. Ik beschik over een uitgebreide fotoreportage vanaf de datum 28 juli jl. - drie dagen vóór mijn allerlaatste hakdag - waarop gele, rode en oranje krachten het paarse nes(t) met een ludieke bevrijdingsactie hebben benaderd. Wie die krachten zijn is mij op dit moment nog niet helemaal helder, maar ik ben hen wel uitermate dankbaar voor al hetgeen zij voor mij hebben gedaan en dat geldt uiteraard ook op de eerste plaats jegens mijn vriend voor het leven, die - voor zover ik uit de signalen van '5 sterren contact radio' heb kunnen opmaken - zijn naam liever niet genoemd hoort. Op een pijler van de brug over het Maas-Waalkanaal trof ik de kreet aan 'Yeah! It's dark at night, but still I'm bombing! Dit doet mij wel denken aan de persoonsbeschrijving die ik ooit van mijn coach in Hoofddorp in de regio Kennemerland heb ontvangen. Vanaf 31 juli heb ik het bombarderen beëindigd en laat dit thans graag aan anderen over. Ze weten nu hoe het moet. Er staan nog veel meer grafitti-kreten op die brug die een nadere analyse verdienen, alsmede op de schutting langs de spoorlijn tussen Maarn en Maarsbergen. Beelden spreken een geheel eigen taal. Ook zijn daden belangrijker dan woorden. De boodschap op de spoorbrug van Staines (foto 7-8-96) heeft mij echter het meest aangesproken. Ik weet niet of jij nog contact hebt met "mijn number one 'poppetje'", maar als dat zo is juich ik dat ten zeerste toe. Mijn voormalige collega te NOORDWIJK is vanaf november 1989 steeds mijn 'poppetje nummer één' geweest zoals ik dat evenzeer ook van jou kan zeggen. Oók in mijn privé-situatie heb ik op dit punt een moeilijke keus moeten maken, die door mijn ex-vrouw wordt ondersteund. Dat is een zeer persoonlijke keus geweest waar Liesbeth never en te nooit persoonlijk bij betrokken is geweest. Ik verwacht derhalve ook dat degenen om mij heen deze persoonlijke keus respecteren. Ik heb haar vanaf 1992 niet meer gezien noch gehoord, maar ik vind Liesbeth Halbertsma een hoogstaande vrouw met een hoogstaand karakter en dat houd ik zo. Gisteren bezocht ik de sauna te Oss. Ik zat daar met een aantal lieftallige dames in een bubbelbad en dacht gelijk aan die fles champagne. Na zoveel jaar wordt het nu toch wel tijd dat we die gaan koud maken, of niet? Daar moeten we wel iets creatiefs voor kunnen bedenken. Voor onze veiligheid wordt goed gezorgd, zelfs Queen Elizabeth heeft haar beste mensen ingezet getuige bijgaande foto van 8 augustus jongstleden.
De laatste tijd zijn mijn gedachten weer volop bezig geweest met avonden aan zee. Naar de eerstkomende 'Avond aan zee...' zie ik met hooggespannen verwachtingen uit. Een week later maak ik - op prinsjesdag - een rijtoer door Den Haag. Als je graag meedoet, laat het maar weten. Groetjes, ook aan Gerda. J.L. Van der Heyden. P.S. Wat 'Mijn laatste hakdag' betreft, daar moet je maar eens met Bill Clinton over spreken, maar dit was echt de allerlaatste keer.
