1 augustus 1998. Betreft: CANDLE IN THE WIND Kenmerk: JH/LH980801. Beste Liesbeth, Zaterdag 1 augustus 1998. Liefde is... ...geen tv blijven kijken als ze wat zegt. Ik zal geen tv kijken als jij wat zegt. Daar zal ik ook niet veel tijd voor hebben nu we samen voor de uitdaging staan om onze business uit te bouwen. Problemen kunnen heel eenvoudig worden opgelost, als jij maar doet wat ik je vraag. Ik denk hierbij aan de Studenten Vakvereniging. Ik ben inderdaad niet de gemakkelijkste wanneer ik geen zichtbaar resultaat zie van mijn inspanningen. Ik had vandaag al een uitnodiging verwacht voor de opening van het Cervantes Management Centrum in ZEIST. Verstrooiing heb ik gisteren gezocht in Restaurant Mykonos in de Drakenburgstraat 3. Er was daar een vrijgezellenfeest gaande van enkele oudere dames, van wie er vandaag een gaat trouwen. "Dat wil ik ook nog wel een keer", zei ik haar. "Dan trouw ik met jou volgend jaar", was haar antwoord. Bij het afrekenen viel het oog van de ober op de foto in mijn portefeuille.
"Is dat uw vrouw?" vroeg hij. "Nee, dat was mijn verloofde", was mijn antwoord. Voor het verlaten van het etablissement verzocht de aanstaande bruid mij om een zoen. Ze kreeg er twee van mij. Op beide wangen één. Wat zal zij gelukkig zijn vandaag! Mijn oude hobby is geschiedschrijving en organisatieontwikkeling. Ik begin met de geschiedenis van twee jaar geleden. In verband met mijn reis door de Kanaaltunnel zond ik om veiligheidsredenen het volgende faxbericht naar de Minister van Justitie: NAAMSWIJZIGING TER ATTENTIE VAN DE MINISTER VAN JUSTITIE VAN HET KONINKRIJK DER NEDERLANDEN. 31 JULI was een drukke dag. Ik noemde het Mijn laatste hakdag. De hele dag volgde ik de tv. Even voor acht uur werd er een paarse ballon doorgeprikt vóór het NOS-journaal. Alles had een paarse gloed. Tijdens een quiz zag ik vele bekende namen die mij deden denken aan oude bekenden, zoals Gert-Jan Luyendijk en Ghislaine Coenegracht. Vier brieven lagen er klaar voor vier vorstenhuizen. De situatie leek bizar. Het was die ochtend doodstil op straat. Net als op 18 april vorig jaar op The Mall in Londen. Er kwam een oude man langsgewandeld met een hond en gekleed in een paars shirtje. Ik had een vast tijdstip afgesproken met de directeur van het postkantoor. Op het juiste moment hing er een tweemotorige heli van het Nederlandse leger boven mijn huis om de situatie te overzien. De volgende vier brieven zijn toen per EMS-koerier verzonden: CONVOCATIE AAN ZIJNE KONINKLIJKE HOOGHEID PRINS WILLEM ALEXANDER PRINS VAN ORANJE-NASSAU, Een bijna gelijkluidende brief zond ik naar ZIJNE KONINKLIJKE HOOGHEID KROONPRINS PHILIPPE VAN BELGIË. De volgende brief ging naar Luxemburg: INVITATION Á SON ALTESSE ROYALE L'ARCHIDUQUE HÉRITIER DE LUXEMBOURG. En tenslotte naar mijn vierde roos: INVITACIÓN A SU ALTEZA REAL DON FELIPE DE BORBÓN Y GRECIA PRÍNCIPE DE ASTURIAS. Om de nieuwe residentie voor mijn Vijfde Roos te kunnen laten bouwen eveneens het volgende bericht naar: Bestuur Valkhofstichting DE GOEDE KOERS TER ATTENTIE VAN HET BESTUUR VAN DE VALKHOFSTICHTING. Met de directie van het postkantoor had ik afgesproken dat ik hen zou bellen met de vraag "Heeft u nog een affiche met het opschrift Verliefd op een maagd?", zodra ik het faxbericht had verzonden naar Hare Majesteit. Dit luidde alsvolgt: CONVOCATIES TER ATTENTIE VAN HARE MAJESTEIT KONINGIN BEATRIX DER NEDERLANDEN. De 'Club van tien miljoen' kreeg de volgende brief: UW CLUB VAN TIEN MILJOEN. Dit in verband met mijn eerdere opmerking "Tien miljoen is maar een fooi" uit de mond van P.O. Panza.
Daarom kreeg zijn office manager ook nog een brief op de valreep: UW BRIEF D.D. 30 JULI 1996 TER ATTENTIE VAN DE STICHTING BEROEPSGERICHTE OPLEIDINGEN SBO En tenslotte heb ik uiteraard mijn bedrijfsvereniging alsvolgt ingelicht: UW KENMERK: 340.09.11.47 AAN CADANS UITVOERINGSINSTELLING. Vervolgens heb ik jouw foto in mijn portefeuille gestoken en ben daarmee naar de modezaak Verhulst gegaan in het winkelcentrum Dukenburg, voor een nieuwe stropdas. Mevrouw Verhulst had al een mooie das voor mij uitgezocht: een oranje das met zonnebloemen. Toen de auto opgehaald bij autobedrijf Hatert en gepakt. De nacht die daarop volgde was de spannendste in mijn leven. Ik keek 's-avonds naar een concert op de tv. Het orkest was gezeten voor een kasteel. De helft droeg zonnebrillen, de andere helft niet. Het gaf een zeer bizarre indruk. De volgende dag - 1 augustus 1996 - vroeg op, op weg naar mijn Vijfde Roos: England's Rose. Ik had een bericht achtergelaten met de boodschap En nu Snel Weg naar Engeland. Mark en Ramon opgehaald in Leersum. Zij hadden alles al geregeld voor de kampeerderij. Na het passeren van de Belgische grens werden wij voortdurend geobserveerd door een helikopter. Op de hoogte van Gent viel mij het opschrift Even BOB bellen op langs de kant van de weg. Ik dacht daarbij aan Bob van Aalst. Onderweg kreeg ik steken in mijn hart en heb dus zeer voorzichtig moeten rijden met mijn kostbare lading aan boord.
Toen Frankrijk. Even voor de oprit naar de Kanaaltunnel werd ik gepasseerd door een Britse auto. Een dame had het dak geopend en wuifde mij ten teken dat ik haar moest volgen. Bij de ingangscontrole van de Chunnel bleek mijn achternaam in het computersysteem al te zijn omgezet in Van der Heyden. Winnie had haar werk dus gedaan.
Bij het verlaten van de tunnel te Folkstone werden we opgewacht door een heli van de Royal Air Force. Ik seinde met mijn koplichten teneinde te laten weten dat ik hem had opgemerkt, waarna hij in de richting van Canterbury vloog. Daar heb ik hem gevolgd. Uit de karaoke-show had ik opgemaakt dat het belangrijk was om voortdurend een fototoestel bij de hand te hebben. Eenmaal in Canterbury aangekomen was ik omgeven door tal van heren met zonnebrillen. De jongens hadden het gelukkig niet door. Enkelen droegen een wit pak. De heren met de witte pakken maakten dat ze uit de voeten kwamen zodra ik mijn fototoestel 'in de aanslag' nam. De veiligheidsmensen bleven rustig zitten. Althans zo heb ik dat opgevat.
In Canterbury Cathedral werden wij opgewacht door een dame in een oranje gewaad. Vervolgens zijn wij naar het verste uiteinde van de kerk gelopen. Daar heb ik een kaars ontstoken voor Lady Diana Frances Spencer, Princess of Wales. Hierover heeft ELTON JOHN zijn lied geschreven. Ramon Soers kan dat bevestigen. Zijn telefoonnummer staat op de kaart die ik je gisteren heb doen toekomen. Na het bezoek aan Canterbury zijn wij via de M40 naar Londen gereden. Daar werden wij weer ingehaald door de betreffende auto uit Calais. Snel er achteraan dus. Volgens een functionaris van de Nederlandse politie had ik daar te snel gereden. Maar ik had geen andere keus. Mark heeft tijdens die snelle rit muziek opgezet van James Bond. Wij hadden dus geen bioscoop meer nodig. In de buurt van Staines bij een plaatselijk politiebureau naar een camping geïnformeerd. Een jongedame wees ons de weg naar Laleham. Bij die camping aangekomen viel mij een oranje vlag op met een paarse W. Ik moest uiteraard gelijk aan onze kroonprins denken. De dame die de camping beheerde, vertoefde in een caravan. Zij vertelde mij dat de camping vol was en er verderop - na de brug - nog een camping was. Er was verderop echter helemaal geen camping en ik realiseerde mij dat die vlag iets te betekenen had. Daarom ben ik teruggegaan en heb de betreffende dame een Wilhelminapepermuntje aangeboden 'on behalf of the Queen of the Netherlands'. Toen had ze wel een plekje voor ons. Na mij kwam een Spaanse auto uit Madrid het terrein opgereden. Met hen haalde de beheerster dezelfde truc uit. Ook hij kwam later weer terug en kreeg een mooie plaats op het terrein. Inmiddels had ik mijn auto van de parkeerplaats opgehaald. Zodra ik het terrein op was gereden werd de poort achter mij gesloten en afgegrendeld door een rode en een gele auto uit Spanje!
De jongens hebben vervolgens voor mij de tent opgezet en het luchtbed opgeblazen. Ik had geen energie meer over en was volledig uitgeput. Ik dacht dat ik ter plaatse de geest gaf en ben op het luchtbed gaan liggen.
Ik zag toen het huisje van de ambulancedienst van St. John's Hospital en heb de jongens verzocht een ambulance te bestellen.
Weldra werd ik omgeven door vriendelijke Engelse heren. Zij vroegen mij wie de sleutels zou toekomen in geval van de uiterste nood. "The only one who may have my keys is Queen Elizabeth". Welke 'Queen Elizabeth' ik bedoelde konden zij uiteraard niet bevroeden, maar ik vind Elizabeth II ook een aardige dame. En dat is wederzijds, naar ik heb begrepen. Zij lijkt wel iets op mijn moeder. Nu jíj nog. Uiteindelijk kwam de ambulance en heeft ons naar St. Peter's hospital gebracht. Ik kreeg onderweg een spuitje en verkeerde in de veronderstelling dat ik al met een heli naar BUCKINGHAM PALACE werd gevlogen. Als ze dat toen hadden gedaan, was de familie nadien niet zo in de problemen gekomen. Dat leerproces verliep veel te traag naar mijn idee. Ik vervolg morgen met dit vervolgverhaal. Nu eerst de actualiteit. Een jongedame van 't Neutje zag ik met een grote bos zonnebloemen naar binnen gaan. Het computerprobleem heb ik met mijn bovenbuurvrouw Cécile Jenneskens besproken. Zij heeft Windows 95 op haar computer. Zij studeert momenteel af in communicatiewetenschappen en heeft mij toegezegd de sleutel van haar studio te geven om op haar apparaat te werken op momenten dat zij niet thuis is. Ik stel dat zeer op prijs van haar. Er lag wederom een enveloppe van Goldina in de bus. Deze keer heb ik hem geopend en alsvolg gereageerd: Klantnummer; 2.559.92. Ik ben dus inderdaad niet de gemakkelijkste om mee om te gaan vandaag. Dat is mij ingegeven aangezien het mij steeds verder duidelijk wordt dat iedereen zijn verantwoordelijkheden jegens mij tracht te ontlopen. Daar ben ik absoluut niet van gediend. Van Peter Ottenhoff verwacht ik ook dat hij zijn verantwoordelijkheden nakomt jegens The Company en ik mijn vertrouwen niet voor niets in hem ben blijven houden, ondanks het feit dat ik niets van hem heb vernomen tot op heden, na de ontvangst van zijn boek, dat ik op prijs heb gesteld. Vandaag en morgen houd ik mij verder bezig met het 'starterspakket' en de verdere hedendaagse en recente geschiedschrijving. Met hartelijke groet. Ook aan The Boys. P.S. Denk je nog aan onze Lovers Express! Voor jou had ik immers al eerder een kaars opgestoken: in de Sacré Coeur te Parijs.
