Braemar, Schotland, maandag 27 december 1999. Het is nu 17.10 en ik logeer in een alleraardigst guesthouse midden tussen de besneeuwde 'Glens of Bonnie Scotland'. Ik werd hier - mede namens zijn vrouw Betty - hartelijk verwelkomd door de heer Gordon Clark van het Cranford Guest House, 15 Glenshee Road, Braemar, Aberdeenshire AB35 5YQ.
Vanmorgen heb ik op de luchthaven van Newcastle een auto op de kop kunnen tikken bij AVIS, een groene Rover met kenteken V866 DSL. Het sein staat dus weer op groen. De V staat hier voor Victory, 866 voor juni 1986 en DSL voor Diana Spencer London.
Als ik mij niet vergis is in juni 1986 de foto gemaakt, die t.b.v. de Government Game Competitie is gebruikt.
De reis is - zoals voorspeld door de astroloog - allesbehalve voorspoedig verlopen op Tweede Kerstdag. De heenreis verliep nog redelijk 'smooth'. Rond het middaguur vertrok ik al uit Nijmegen en rond 14.00 uur was ik al in het Victoria Hotel waar men goed voor mijn koffer heeft gezorgd. Een stadswandeling gemaakt langs onder meer Madame Tussauds teneinde te informeren of mijn standbeeld al klaar is ten behoeve van Warwick Castle en nadien langs het kantoor van Moszkowics.
De bus vertrok precies om 16.30 uur en om 17.00 uur kon ik inchecken voor de King of Scandinavia. De tickets waren keurig verzorgd. Toen de dames jouw foto in mijn portefeuille zagen was het niet meer nodig om mijn paspoort te laten zien. Het deed mij deugd weer eens op een koninklijk schip te vertoeven. Ik kreeg hut nummer 2045. Mijn medepassagier had de voor kerstmis toepasselijke naam Emmanuel Josef Maria König en kwam uit München. Een aardige man van 55 jaar. Hij maakt uurwerken en heeft een cottage in Ierland. Nadat ik hem had uitgelegd waar die naam vandaan komt en mijn plannen aan hem heb uiteengezet kreeg ik drect een flinke hoeveelheid Britse ponden van hem toegestopt om in de lounge de avond op gepaste wijze door te brengen. Er trad een Engelse popgroep op. Ik heb de leadzangeres laten weten dat ik my third anniversary of my engagement ging vieren in Schotland. Dat leverde mij direct de eerste prijs op van een danswedstrijd: een fles Champagne Brut Royal St. Vincent namens de King of Scandinavia. De liederen die de groep ten gehore bracht waren eveneens zeer toepasselijk: I'm on the Top of The World, I should have known better with a girl like you en 'He's a real Nowhere Man, making all his nowhere plans for nobody'. Ik ga ervan uit dat dat laatste niet het geval is en dat het Strategisch Perspectief zijn vruchten gaat dragen in 2000. De groep zong dus ook nog het lied We can work it out. Een leuke Britse dansgroep à la de Spice Girls was al in het paars gekleed en de jongedames dansten de sterren voor mij van de hemel. Vooral toen zij mijn sweatshirt uit Earls Court Gym hadden waargenomen.
Het schijnt daarna nogal te keer zijn gegaan op zee, hetgeen ik uit de verhalen van enkele ooggetuigen heb kunnen opmaken. Om 10.00 uur Nederlandse en 9.00 Engelse tijd kwam de boot in Newcastle aan. Voor aankomst ben ik nog even op het dek gaan kijken. Bij terugkeer in mijn cabin trof ik de volgende notitie: "Lieber Herr Von der Heyden. Viel Glück auf Ihrem Wege! E. König". Emmanuel was goed op de hoogte met Derer von Heyden. Er stond geen trein klaar bij de terminal, zoals ik in Parkestone Quay gewend ben. De gids van twee sightseeing bussen - Lels Douglas - zegde mij echter toe mij mee naar het Central Station te nemen. Vooraf zijn er echter nog enkele uitstapjes gemaakt aan de kust. Onder meer naar een Vuurtoren.
Ik trof een docente Engels van de Volksuniversiteit van Naarden-Bussum op weg naar Durham. Zij droeg een paars met rood jacket. Zij had vanuit haar werk nogal wat contacten met mijn collega's op het Domplein. Ik heb haar de stand van zaken uiteengezet. Na een rit van meer dan een uur ben ik uiteindelijk bij de Neville Street dicht bij het station afgezet. The station was closed! There were no trains running again! Een taxi-driver heeft mij vervolgens half Newcastle rondgereden op zoek naar een 'Bed and Breakfeast'. They were all closed! Daarom heeft hij me naar de luchthaven gebracht om te zien of ik daar nog een auto kon huren. Ook dat was niet mogelijk. Uiteindelijk heb ik daar een kamer geboekt in The Aviator Beefeater and Travel Inn Newcastle International Airport Ponteland Road Woolsington Newcastle upon Tyne. Er bleek echter ook nog een metro te lopen.
Dit voor de volgende keer. In ieder geval ben ik daarmee naar het centrum teruggereden. Het centraal station was geheel afgesloten. In het stadscentrum werd ik echter al gauw door grote hordes hooligans van Newcastle United en Liverpool meegevoerd naar het St. James' Park.
Ik heb daar bij de Officers Entrance laten weten dat ik de partner ben van The Late Princess of Wales. Deze kwalificatie bleek echter nog niet voldoende om mij een kaartje voor de voetbalwedstrijd te verstrekken. Ik heb mij derhalve - na mij door de joelende menigte te hebben begeven - tegoed gedaan aan een hot dog, onze Lord Major of the City of Nijmegen indachtig (stuur hem dit verhaal maar op). Vanaf Haymarket heb ik de metro terug genomen "to the airport". In de Travel Inn heb ik vervolgens gesproken met een jongedame, die nogal wat van Diana weghad. Naast mij nam een heer plaats die mij in vlot Jordy - de plaatselijke taal van de Engels-Schotse grensstreek - vertelde dat hij drie weken geleden nog bij The Windmills of Benalmádena was geweest. Hij sprak de naam uit op zijn Arabisch: Ben Al Medina. Maar dat had hij zelf nog niet in de gaten. Het gesprek vormde voor mij wel aanleiding om die fles Royal Champagne te laten openen bij de receptie en vervolgens in de bar uit te schenken voor twee 'ladies'. Eén van hen - óók een blonde engel - was druk bezig met het tekenen van rode hartjes. Precies dezelfde als die van jou op dat leuke lint om die bos rozen. Zij tekende er deze keer echter een golden lining omheen. Na een uitstekende nachtrust en een goed ontbijt kreeg ik door de heer Chambers van 'Avis' op de luchthaven de Rover mee van plaats 21. Hiermee ben ik vervolgens noordwaarts gereden. Tot voorbij Perth verliep de reis voorspoedig. Na het passeren van de plaats Blairgowrie begon de A93 alras snel te stijgen en in een mum van tijd zat ik midden in de sneeuw met een werkelijk adembenemend uitzicht.
Op de Passway van Glenshee bevond ik mij op 2199 m. hoogte. Er werd daar volop geskied.
De nabijgelegen top van de Gals Maol bereikt daar een hoogte van 3502 meter. Na mij hier te hebben geïnstalleerd op kamer 4 ben ik een hapje gaan eten in het hotel Arms of Fife. Daar was wél op mijn komst gerekend, gelet op de omzichtigheid waarmee mijn 'jacket' werd opgeborgen, nu 'Roodkapje' zich op de Baak bevindt. Aan mijn tafel nam een echtpaar plaats uit het Lake District. Ik heb hen mijn motieven voor de komst naar Balmoral uiteengezet. Door de vertraging van gisteren ben ik nu dus niet in de gelegenheid geweest om de op 27 december gedateerde brief vandaag voor Prins William af te geven op het kasteel. Dat doe ik morgen dus. Uiteindelijk ben ik dán pas 'three years engaged to his Mother'. Dat is hier reeds bekend. De Schotse rok van 'Jamie' Warwick is hier trouwens nog te koop. Ik weet niet of hij mij staat. Wellicht voor een volgende keer, want vanavond heb ik mij laten fotograferen door de zoon van een van de gasten hier uit Newcastle.
Hij antwoordde mij steeds met "Ay Ay" als ik hem uitlegde wat de kleuren paars en rood betekenen, de relatie met dress number five van de 'auction' in New York, de laatste strofe van de limmerik in The Sun: "And now their faces are purple as heather'. Met die kleurencombinatie wordt thans overigens al in Schotland gewerkt in het Heather Heritage Visitor Centre. Ik denk dat het goed is dat de eigenaren van dit bedrijf ook worden ingelicht over de herkomst van deze kleurencombinatie.
28 DECEMBER 1999 ENGAGEMENT-DAY LAST WILL ON BEHALF OF PRINCE WILLIAM