Datum: 1 juli 2002 Betreft: BIJ DE 41STE GEBOORTEDAG VAN MY LADY Kenmerk: JH/PO20020701 Torremolinos, maandag 1 juli 2002 Beste Peter, Vandaag is het precies 41 jaar geleden dat in Park House bij Sandringham Lady Diana Frances Spencer is geboren als dochter van Earl Edward John Spencer en Frances Shand Kydd, als jongste zus van Lady Jane Spencer (thans Fellowes), Lady Sarah Spencer (thans Mac Corquodale) en oudere zus van Earl Charles Spencer. Vandaag gaan mijn gedachten dus op de eerste plaats uit naar haar kinderen William en Harry en hoop dan ook dat Hen de gelegenheid wordt geboden om het graf van hun moeder te bezoeken op Althorp House. In mijn genealogieprogramma trof ik vandaag onderstaande informatie aan in de 'personal file' van Charles. Het dateert van september 1997. Hieronder volgt de vertaling van de toespraak van graaf Spencer in Westminster Abbey:

"Ik sta vandaag voor u, als vertegenwoordiger van een familie in rouw, in een land in rouw, voor een geschokte wereld. We zijn allen verenigd, niet alleen in onze wil Diana onze eer te betuigen, maar vooral doordat we de noodzaak ertoe voelen, omdat haar buitengewone aantrekkingskracht tientallen miljoenen mensen, die via televisie en radio over de hele wereld deelgenoot zijn van deze dienst en die haar nooit hebben ontmoet, voelen dat zij in de vroege uren van zondagmorgen iemand hebben verloren die hen na stond. Dat is een opmerkelijker eerbewijs aan Diana dan ik ooit kan hopen haar vandaag te brengen. Diana was het toonbeeld van medeleven, van plichtsbesef, van stijl, van schoonheid. Overal ter wereld was zij het symbool van onzelfzuchtige menselijkheid. Een vaste steunpilaar voor de werkelijk onderdrukten. Een erg Brits meisje dat haar nationaliteit ontsteeg. Iemand met een natuurlijke adeldom die boven de klassen ontsteeg en die het afgelopen jaar heeft bewezen dat zij geen koninklijke titel nodig had om haar bijzondere betovering te blijven uitstralen. Vandaag hebben we de kans je te bedanken voor de manier waarop je onze levens hebt opgefleurd, ook al heeft God je maar een half leven gegund. We zullen ons allen altijd bedrogen blijven voelen dat jij zo jong van ons bent weggenomen en toch moeten we leren er dankbaar voor te zijn dat je hier bent geweest. Pas nu je bent heengegaan waarderen we echt wat we moeten missen en we willen je laten weten dat het leven zonder jou erg, erg moeilijk is. We zijn de afgelopen week allemaal wanhopig geweest over het verlies dat we hebben geleden en alleen de kracht van de boodschap van grootmoedigheid die je ons door de jaren heen hebt gegeven, heeft ons de kracht gegeven verder te gaan. We kunnen in de verleiding komen je heilig te verklaren. Dat is niet nodig. Je staat als mens met unieke eigenschappen hoog genoeg en hoeft niet als een heilige te worden beschouwd. Jou heilig te verklaren zou voorbijgaan aan de essentie van je wezen - je schitterende speelse gevoel voor humor met een lach die je dubbel deed slaan, je levenslust die oversloeg waar je je lach ook mee naar toe nam en de twinkeling in die onvergetelijke ogen, je grenzeloze energie die je nauwelijks kon beheersen. Maar je grootste gave was je intuïtie en het was een gave die je op een verstandige manier gebruikte. Dit ondersteunde al je andere schitterende eigenschappen. En als we proberen te analyseren wat het nu precies was in jou dat iedereen zo aansprak, dan vinden we dat in jouw intuïtieve gevoel voor wat nu echt belangrijk was in ons leven. Zonder jouw door God gegeven gevoeligheid zouden wij veel minder weten over het lijden van aids- en hiv-patiënten, de positie van daklozen, het isolement van lepralijders, de willekeur bij de aanpak van het landmijnenprobleem. Diana legde mij ooit uit dat haar diepste gevoelens van lijden het haar mogelijk maakten een aansluiting te vinden bij haar achtergestelde achterban. Dit brengt ons op een andere waarheid over haar. Ondanks alle status, de glamour, het applaus, bleef Diana in haar hart toch een onzekere persoon, bijna kinderlijk in haar verlangen goed te doen voor anderen, zodat ze zichzelf kon bevrijden van een diep gevoel van minderwaardigheid waarvan haar eetprobleem alleen maar symptomen waren. De wereld voelde deze kant van haar karakter aan en koesterde haar kwetsbaarheid. De laatste keer dat ik Diana heb gezien was op 1 juli, haar verjaardag, in Londen, waar ze op een voor haar typerende wijze geen tijd nam om die bijzondere dag te vieren met vrienden, maar eregast was op een avond waar geld werd ingezameld voor een goed doel. Ze straalde, natuurlijk. Maar ik herinner me liever de dagen die ik in maart met haar doorbracht toen ze mij en mijn kinderen kwam opzoeken in ons huis in Zuid-Afrika. Ik ben er trots op dat we, behalve toen ze in het openbaar president Mandela ontmoette, erin geslaagd zijn de alom aanwezige paparazzi te verhinderen ook maar één foto van haar te nemen. Dat betekende heel veel voor haar. Deze dagen zal ik altijd koesteren. Het was alsof we teruggingen naar onze jeugd waarin we zo enorm veel tijd samen doorbrachten als de twee jongsten van de familie. In essentie was ze nog steeds dezelfde als de grote zus die mij als baby bemoederde, ruzie met mij maakte op school en die de lange reizen tussen de huizen van onze ouders in de weekends verdroeg. Het getuigt van haar evenwichtigheid en kracht dat ze ondanks het bizarre leven na haar jeugd ongeschonden is gebleven, eerlijk tegenover zichzelf. Het is duidelijk dat ze op dit punt in haar leven een nieuwe richting zocht. Ze had het er steeds over Engeland te verlaten, vooral vanwege de manier waarop ze werd behandeld door de kranten. Ik denk niet dat ze ooit begrepen heeft waarom haar oprecht goede bedoelingen werden bespot door de media, waarom ze er constant op uit leken haar zwart te maken. Het is verbijsterend. De enige verklaring die ik heb is dat echte goedheid bedreigend is voor de mensen aan het andere eind van het morele spectrum. Van alle ironie rond Diana is het volgende wel het opmerkelijkst: dat een meisje dat de naam heeft gekregen van de klassieke godin van de jacht, uiteindelijk de meest opgejaagde persoon uit de moderne tijd was. Ze zou gewild hebben dat wij vandaag beloven haar geliefde jongens, William en Harry, te behoeden voor eenzelfde lot, en dat doe ik hierbij Diana, uit jouw naam. Wij zullen niet toestaan dat zij dezelfde kwellingen moeten doorstaan die jou regelmatig tot tranen dreven. En daarnaast beloof ik, namens jouw moeder en zusters, dat wij, als jouw bloedverwanten, alles zullen doen wat in onze macht ligt om de fantasierijke en liefhebbende manier waarop jij deze twee uitzonderlijke jonge mannen stuurde, voort te zetten, zodat hun zielen niet alleen opgaan in plicht en traditie, maar vrijuit kunnen zingen zoals jij voor ogen had. Wij hebben het grootste respect voor de erfenis waarmee zij beiden geboren zijn en wij zullen hen altijd respecteren en aanmoedigen in hun koninklijke rol. Maar net als jij erkennen wij de noodzaak dat zij het leven op zoveel mogelijk manieren meemaken om hen geestelijk en emotioneel te wapenen voor de jaren die voor hen liggen. Ik weet dat jij niets minder van ons zou hebben verwacht. William en Harry, we hebben vandaag ongelofelijk met jullie te doen. We zijn allemaal kapot van verdriet over het verlies van een vrouw die niet eens onze moeder was. Wat jullie doormaken kunnen wij ons niet voorstellen. Tot besluit wil ik God danken voor de kleine zegeningen die Hij ons heeft gegeven in deze afschuwelijke tijd, namelijk dat Hij Diana op haar mooist en stralendst tot Zich heeft genomen, op een moment dat ze plezier had in haar persoonlijke leven. Boven alles zijn wij dankbaar voor het leven van een vrouw die ik trots mijn zuster mag noemen - de unieke, gecompliceerde, buitengewone en onvervangbare Diana wier schoonheid, zowel innerlijk als uiterlijk, nooit uit onze gedachten zal verdwijnen."

Vandaag, 8 september 1997 zond ik de volgende brief naar mijn 'bijna zwager' als Diana 'YES' had gezegd tegen mijn voorstel: RERPORT 37 TO EARL CHARLES SPENCER.

Vandaar geen emails of nieuwsbrieven vandaag. Hieronder geef ik wel de ervaringen weer vanaf de laatste 'automatic reply' die ik uit Utrecht heb ontvangen. Zaterdag 29 juni 200216.30 Ontvangen van info@boacgroep.nl <mailto:info@boacgroep.nl> Your message :- "Nieuwsbrief 011" on Sat, 29 Jun 2002 16:03:11 +0200 has been received.

Zondag 30 juni 2002 01.20 Terug van een gezellige avond samen met mijn buurman Niels Stemerdink. .... Vandaag zal ik de bovenstaande berichtgeving dan ook per brief aan de heer Ottenhoff van de boacgroep in Utrecht doen toekomen. BIJ DEZE JOHN L. VAN DER HEYDEN TORREMOLINOS P.S. De hierboven vermelde 'Eddie' (tel. 605 396 081) is werkzaam voor MI5 en MI6. Deze dienst was op het moment van de fatale ontvoeringspoging in Parijs verantwoordelijk voor Diana's veiligheid. Hij kan thans als getuige à charge op de Rechtbank van Northampton worden ingezet tegen de verantwoordelijken van dat strafbaar feit.

19 JULI 2002 TOT WEDERDIENST BEREID TER ATTENTIE VAN DRS P. OTTENHOFF