ZATERDAG 25 JUNI 2005
Vannacht is op RTL4 de film The Biographer uitgezonden. Het betreft de biograaf van mijn overleden business angel. De heer Andrew Morton. In het begin van de film herken ik de heer ANTHONY HOLDEN, die mij voortdurend doet denken aan JOHN HOLDEN van Companies House in Cardiff. De film begint in 1991. Aan het eind van mijn Nieuw Elanperiode.
Op dat moment wordt Andrew Morton verteld dat Charles en Diana niet in één bed slapen en geen normaal leven leiden als man en vrouw. Ze spreken volgens de filmmaker elkaar alleen als het nodig is. Uit de woorden van de paparazzi blijkt dat zij zeer behendig was in het autorijden. Met een snelheid van 150 km per uur wist zij haar belagers af te schudden. Een herkenbaar beeld is Boris Jeltsin op de tank.
En het boek De Profeet van Kahlil Gibran. De geluidsopnamen die in de film zijn gebruikt lijken mij de originele stem van mijn overleden partner. Het doet mij denken aan de man uit Kentucky, met de paardenstaart. "When you come to the United States you have to change your accent" liet hij mij weten in de NUMBER ONE BAR. Ik herken het RODE HART op de tape die de pizzaman kwam brengen. Vijf jaar later zou ik ze weer tegenkomen op de spoorbrug over de weg tussen Laleham en Staines.
Op de dag dat men bij DIXONS in Staines een bandje in de tas bij mijn fotorolletjes had gestopt met de titel MISSION (IM)POSSIBLE. Voor mij was niets 'impossible' in die tijd. Na mijn faxbericht aan Hare Majesteit de Koningin. On a complete legal basis. Ik begrijp niet waar men in ENGELAND zo'n drukte om moest maken. Diana was my legal partner and nothing more than that. Ik herken vanzelfsprekend ook de betrokkenheid van het magazine Vanity Fair. Een zeer professioneel communicatiemiddel. Ook de rode jurk met de paarse sjerp. Onze huiskleuren. Ik noemde haar daarom Lady in Red in de Imperial Bar van het Hotel Oranje in Noordwijk. Op de dag van haar overlijden. Ook de afluisterpraktijken komen mij bekend voor. Het Spaans restaurant is ook goed gekozen. Het echtelijke gesprek in bed tussen Andrew en zijn vrouw. Dat was voor mij ook niet meer mogelijk in die tijd. Diana's spanningen zijn ook herkenbaar in beeld gebracht. Het boek PHILIP The Man Behind The Monarchy. Die monarchie heb ik ook nooit in gevaar gebracht zoals moge blijken uit mijn brief van 21 december 1996 aan Prins Philip over Education. Andrew is overal gefilmd. Ik wil nu wel eens een keer de beelden zien die men van MIJ heeft gemaakt. "Ze hebben microfoons die op 500 meter afstand werken". Toen ik dat liet weten in de KEIZER KARELSTAD mocht ik een tijd gastvrijheid genieten in een psychiatrische kliniek van het SINT RADBOUD ZIEKENHUIS. De schandalige praktijken van de paparazzi zijn ook goed in beeld gebracht. Vanaf heden dient elke fotograaf die ongevraagd een foto van mij maakt een schadeclaim te krijgen als veelvoud van de bedragen die in het verleden zijn geboden voor de foto's van Diana. Dit als INBREUK OP DE PRIVACY. Bij voorkeur ONWETTIGE INBREUK. Wetgeving terzake - die WIJ volgens DE GELDERLANDER in november 1996 al in de maak hadden - zie ik met belangstelling tegemoet. De beelden uit Balmoral brengen mij vanzelfsprekend in gedachten ook weer terug naar mijn reis naar Schotland. Daarom heb ik het vervolg op dit verhaal ook weer aan deze website toevertrouwd middels de brieven Fotoreportage, De klop op de deur, Kwaliteitsinstituut, De Grote Dag, De Wind in de Zeilen, Koningin Victoria, Postbus 689, Felicia, Vrede van Nijmegen, Building the Holding I, Building the Holding II, Building the Holding III, Building the Holding IV, Bestandsopschoning, Building the Holding V, Evidence, Building the Holding VI, Building the European Union, Building the Holding VII, Building the Holding VIII, Valentine's Surprises, The Road Ahead, Beurswaarde, Building the Holding X, Keizer Karel II, Building the Holding XI, Fatsoensrakkerij, Katholieke Universiteit Nijmegen, Retour Nijmegen-'s-Gravenhage, Retour Nijmegen-Wassenaar I, Verdere Ontwikkelingen, Voorlaatste brief uit Spanje, Día de Andalucía en Staatsbezoek tot aan de interventie van Mr. Gijsbrecht van Amstel. Hij gebruikte daarbij een advocatentruc. Een strategisch ijzersterke zet. Vanaf dat moment heb ik de verantwoordelijkheid voor de verdere ontwikkeling van onze organisatie tot 26 maart 2003 aan de heer Van Amstel overgedragen middels de brieven Sluitstuk, The Dragon Vision Wizard of Oz en Van der Heyden/Halbertsma. Ik begrijp nu hoe de heer Van Amstel aan de term 'stalking' is gekomen nu ik die beelden zie van die paparazzi die My Lady niet met rust hebben kunnen laten. Andrew kreeg problemen met zijn uitgever. Ik heb mijn boek niet gecorrigeerd op last van een uitgever en het eerste originele manuscript in Engeland op BUCKINGHAM PALACE afgegeven. Ten behoeve van DE KONINGIN. Aan DE WAARHEID valt immers niet te tornen. Uit de film blijkt dat Andrew Morton die keus eveneens heeft gemaakt. Het restaurant Taj Mahal doet mij uiteraard denken aan het bezoek dat Diana daar alleen heeft gebracht en is afgebeeld in onze huiskleuren paars en rood. De kleuren van het INSTITUTO CERVANTES BENELUX en de LIMITED COMPANY INSTITUTO CERVANTES ENGLAND AND WALES. Ik meen ook Lady Sarah Ferguson te herkennen. Tijdens mijn gesprek met Lynne Dawson op 28 november 1997 in de Pieterskerk in Leiden heb ik uitgelegd hoe ik tegen die situatie aankeek. Diana kwam voor mij op de eerste plaats. Ik herken ook de onderzoeksdrift van de jaloerse echtgenote. "Ze doet graag geheimzinnig" werd er gezegd in KP. Dat is mij duidelijk geworden op 29 oktober 1996. Na mijn brief A New Bridge. Ik herken de paleiswacht van KP, waar ik op 22 april 1997 het gastenboek heb getekend met paarse inkt. Aanvankelijk was ik van mening dat de heer Morton het leven van Diana had kunnen redden als hij heel eenvoudig op mijn juridisch gerechtvaardigde verzoeken zou hebben gereageerd in mijn faxberichten Visit to Britain, Wedding, Final Solution, Poems, en Horoscope. Na het zien van deze film heb ik thans begrip voor zijn moeilijke positie in die tijd. Ik beschouw hem vanaf nu niet meer medeverantwoordelijk voor de dood van mijn toendertijd beoogde Legal Partner. Maar het blijft dus wel A LEGAL ISSUE. In dit verband is de volgende opmerking van 'Sir Mallory' (vermoedelijk pseudoniem) van zwaarwichtig belang: "De koninklijke familie zal het (de publikatie van het boek) proberen te verbieden met een gerechtelijk bevel. Dan moet u het in de rechtszaal opnemen tegen de koningin van Engeland." Dat betekent concreet dat Her Royal Majesty ook in THE COURT OF JUSTICE OF NORTHAMPTON mijn legitieme rechten kan bevestigen. Nadat 'Sir Mallory' met enige tegenzin en een lichte concessie van Mortons kant het sein op groen had gezet voor de publikatie van zijn boek komt Sarah Ferguson weer in beeld. Het is februari 1992. Ik herken hierbij een straat parallel aan Earls Court Road in Kensington. Daar heb ik gelogeerd in april en december 1997. Daarbij is het huisnummer 41 zeer zorgvuldig in beeld gebracht. Dat is het huisnummer van het pand waar ik op 9 november 1947 in Nijmegen ben geboren. Nadien zien we de beelden van het bezoek van Diana aan de Taj Mahal in India. In de huiskleuren van ons bedrijf. Zij vertelde daarin het volgende verhaal. "In het openbaar hield ik me goed. Ze hadden geen idee wat er in me omging. Ze wilden een sprookjesprinses. Tja... Maar ik bleef braaf lachen en handjes schudden. Van binnen was ik kapot. Ik wilde dat ik iemand anders was. Ik wilde het liefst wegvluchten. Ik zie mijzelf ooit eens in een ander land wonen. Een vriendin heeft voorspeld dat ik met een buitenlander trouw (Ik ben ervan overtuigd dat IK dat was. Honderd procent. En ik denk dat ik ook weet over welke vriendin zij sprak). Dat spreekt me wel aan. Ooit zal ik een andere man of vriend hebben. Ik kan me niet voorstellen hoe het over vijf jaar kan zijn." Zij kon zich er wel een beeld van vormen. Want de kleuren paars en rood spraken hun eigen taal. In april 1992 rolt de eerste publikatie van Diana Her True Story in Finland van de pers. Op 10 juni 1992 verschijnt het boek in Groot-Brittannië in de boekwinkels. Ten tijde van het feest van Moros y Cristianos in Alicante. De film eindigt vijf jaar later waarbij MY LEGAL PARTNER tijdens een poging tot ontvoering om het leven komt.
Met nog enkele beelden uit 1999. Maar het leven gaat weer verder en we hebben geen tijd meer te verliezen.