Dinsdag 28 januari 2003
Beste Collega's, Vrienden, overige Landgenoten, Zuiderburen, Amigos Españoles and dear British and American citizens,
Vandaag is het een zeer bijzondere dag. Het aantal belangstellenden voor deze site neemt dagelijks spectaculair toe. Nu ook in Nederland. Was het gisteren nog 5% Nederlanders. Vandaag is dat percentage gestegen tot 15%. Dat kan geen toeval zijn. Vandaag is het namelijk exact 15 jaar geleden dat er in opdracht van een Nederlandse Officier van Justitie beslag werd gelegd op mijn huis en bezittingen in Maarn.
Het zijn zaken die gaan mens vergeet. Het was op de verjaardag van mijn toenmalige echtgenote, die ik hierbij van harte feliciteer. Een werkwijze die niet de mijne was in die tijd. Wij waren gewend om ons geld te verdienen door keihard te werken. Het jaar daarvoor was ik al voor minimaal 80% arbeidsongeschikt verklaard. Dan blijft er altijd nog zo'n 15% over om weer aan de gang te komen. Wij hadden een perfect gezin in Maarn. Een modelgezin. Met een groot gevoel voor verantwoordelijkheid en plichtsbetrachting nam mijn vrouw mijn taken waar op het kantoor van mijn taleninstituut in ZEIST. Mijn batterij was leeg in die tijd. Enkele dagen in de maand trok ik uit om mijn docentenbetalingen te verrichten. Bij één van die gelegenheden werd ik bezocht door mijn 'collega'. "Hoeveel hypotheek heb jij nog op jouw huis, John?" was toen zijn vraag. "En wat is de verkoopwaarde?" Dat deed hij ook bij mijn collega en joeg ons vervolgens de organisatie uit. De schuld van het bedrijf heeft hij nadien laten oplopen en liet vervolgens opdracht geven een claim te leggen ter grootte van de verkoopwaarde van het huis van mij en mijn echtgenote. Uiteindelijk zijn we er in een juridische bodemprocedure samen uitgekomen. Het hele verhaal staat beschreven in mijn kerstverhaal van afgelopen Eerste Kerstdag. De hele situatie heeft een dermate grote druk op mijn huisgezin gelegd dat ons huwelijk de facto op 4 maart 1991 tot een einde kwam. Elk einde is een nieuw begin. Ook op die datum. Zoals u kunt lezen in mijn Bericht van 18 december vorig jaar. In verband met de grote belangstelling uit Nederland heb ik nu besloten om al mijn Berichten uit der Zevende Hemel vanaf 20 november 2002 toegankelijk te maken, zodat u het allemaal nog een keer kunt doorlezen. Na deze ervaring was mijn vertrouwen in mijn collega's tot een absoluut dieptepunt teruggebracht. Ik had alleen nog maar vertrouwen in Hare Majesteit de Koningin en mijn collega aan de kust. Zo ben ik nu aangeland bij het 'uploaden' van mijn Letters to Elizabeth van vijf jaar terug. Als ik die brieven zo eens op mij laat inwerken lijken het wel liefdesbrieven. Liefdesverklaringen zijn het zeker wel. Verklaringen van absolute loyaliteit. En dat houd ik zo. Ondanks de verjaardag van mijn voormalige echtgenote, die ook altijd bij mij welkom is. Feit is wel dat het er niet beter op is geworden in Nederland sinds het moment dat ik het heft uit handen heb gegeven in juli 1987. Mijn terugkeer in het maatschappelijk leven is dus van groot belang. Vooral in Nederland. Zo zag ik gisteravond nog even Gerrit Zalm op de televisie in verband met de vorming van een nieuw Paars Kabinet. Daarop reageerde hij niet erg vastberaden. Hij heeft immers nog een betalingsachterstand op de Stichting Cervantes Benelux van meer dan zeven jaar. Zodra hij in de oppositie gaat, wie moet dat dan betalen? Wie neemt dan de verantwoordelijkheid terzake? Zo blijven er nog vele vragen. "Je moet weer onder de mensen komen, John", krijg ik hier te horen. Dat doe ik ook graag. Er zijn zo vele vrienden. "All over the world". Sinds 28 januari 1988 heb ik niet veel meer vernomen van al mijn cursisten, docenten en collega's. Maar ik weet wel dat zij achter mij staan. Zo vangt vandaag een nieuwe fase aan in de ontwikkeling van mijn beleidsplan. Van de 'stalker' heb ik geen last meer gehad. Het lijkt inderdaad een Engels fenomeen te zijn.
Ik heb het briefje gisteravond nog even laten lezen aan een jongeman uit Engeland. "It must have been someone who has tried to piss you off", was zijn reactie.
EDUCATION IS MY CORE BUSINESS
Het lijkt mij goed om dat zo te houden. Vooral nu Tony Blair naar Amerika vertrekt. De Telegraaf meldt vandaag in dat verband: Meerderheid Nederlanders tegen deelname oorlog Medewerking In Joegoslavië door de Nederlanders was noodzakelijk om de Jan-Kees vanuit de lucht onder controle te houden. En juist daar is het MIS gegaan inzake Srebrenica. Wim Kok had het ontslag van Paars II niet hoeven aan te bieden aan Hare Majesteit de Koningin. Het probleem lag immers bij de Jan-Kees. Ik hoop dat dit bericht dan ook wordt gelezen in het Witte Huis. Er zijn daar Nederlanders genoeg die dit kunnen vertalen.
Ik denk hierbij dus aan Gerrit Zalm. "Voor het invorderen van een openstaande post moet ik u verzoeken daarvoor iemand anders te benaderen" vernam ik terzake van onze advocaat.
Op dat punt ben ik dus wel bereid tot een compromis en zie een voorstel van onze voormalige Minister van Financiën met belangstelling tegemoet. Maar één ding moeten we niet vergeten. Morgen wordt Harry Mens 56 jaar. PROFICIAT HARRY! ¡TOT MORGEN! NOUS MAINTIENDRONS
JOHN L. VAN DER HEYDEN COSTA DEL SOL