Datum: Maandag 15 mei 2006 Betreft: LA VÉRITÉ Kenmerk: 20060515JHLH
FOTO BOVEN: 2005 LA PAZ DE VALLADOLID
Hieronder volgt de weergave van mijn handgeschreven brief in Parijs die ik vandaag om 18.30 ter verzending in de brievenbus van het postkantoor Nijmegen-Dukenburg heb gedeponeerd. Parijs 9 mei 2006 Dear Elizabeth, Ik schrijf je weer vanuit een hotelkamer in Parijs. Net als op 12 februari 1992. Niet bij het Gare du Nord, maar het Gare de Lyon deze keer. De reis is zondag spoedig verlopen en traditiegetrouw ben ik direct naar de Sacré Coeur, het Heilig Hart, gegaan. Opnieuw wilde ik een kaars voor je opsteken. Maar ik denk dat het niet meer nodig is. Dat hebben andere mensen al gedaan. Overal in de kerk brandden kaarsen. Het was een vreemde terugkeer deze keer. Voor de kerk was het druk. Er vond een bijzonder ritueel plaats. Het was een spel met gemaskerde gezichten met paars en oranje haar. De acteur had een oranje ballon in de hand en liet hem plotseling klappen. Daarna een ritueel met een soort bruidsjapon. Veel gezien die avond. Ik schrijf het niet allemaal op, want ik heb het nu op DVD. Gisteren had ik een vrije dag. Mijn eerste gang was natuurlijk naar de Arc de Triomphe. Ik kon nog niet naar boven, want het was bevrijdingsdag in Frankrijk. Bij het monument van Charles de Gaulle waar in februari 1986 ons idee voor een nieuwe organisatie is geboren heb ik de Parijse politie gecomplimenteerd voor hun veiligheidsmaatregelen. Daarom bood men mij een plaats aan waar ik de kranslegging door de heren Chirac en De Villepin goed kon volgen. Na afloop maakte de Franse president een draai van 270 graden.Toen hij mij zag staan zwaaide hij mij vriendelijk toe. Dat ben ik wel gewend van koninginnen, maar een begroeting door een gewone president was geheel nieuw voor mij. Het was wel een bijzondere gewaarwording sinds mijn brief over de Relatie Nederland - Frankrijk aan Wim Kok en Peter Ottenhoff. De heer Chirac werd geëscorteerd door een grote groep gemotoriseerde politieagenten. Dertig ongeveer. Een soortgelijk escorte had ik ook verwacht toen Diana naar huis wilde op 31 augustus 1997. Ik heb daarom van de gelegenheid gebruik gemaakt om die situatie nog eens te reconstrueren en ben dus eerst naar de Place Vendôme gelopen. Naar de Ritz. De draaideur. Het is opmerkelijk dat het Ritz hotel en het daarnaast gelegen Ministerie van Justitie aan elkaar zijn gebouwd. Ik heb alles gefilmd en ben ook op de plaats gaan staan waar twee jongens uit Australië de witte Citroën AX hebben zien wegrijden. Op de hoek van de RUE SAINT HONORÉ zag ik een bijzondere afbeelding (13:29:38). Een vrouwenfiguur staande op een paard. Een dekhengst als ik op de verklaringen van M.A.F. moet afgaan. Op de hoek van de Rue Castiglione en de Rue de Rivoli heb ik een Parijse gendarme mijn positie uiteengezet en hem verteld dat ik een reconstructie maakte van het gebeuren. Dat had zijn goedkeuring. Verder het hele tracé gevolgd, te voet en van commentaar voorzien tot aan de Pont de l'Alma. Ook die pilaren heb ik met mijn telelens kunnen vastleggen. Het heeft een onuitwisbare indruk op mij achtergelaten. Daarna ben ik naar het plein gelopen met de gouden vlam. Het monument voor Diana, maar ook voor anderen. Een opmerkelijke coïncidentie was het feit dat ik daar een richtingaanwijzer tegenkwam die naar het Franse Instituto Cervantes wees in de Avenue Marceau. Dat geeft te denken. Bij de vlam aangekomen had ik geen foto's bij mij. Daarom ben ik per metro naar mijn hotel teruggegaan. Om 16.15 was ik op de onheilsplek terug en heb de vier fotomontages van mij en Diana op het monument geplakt. Daarmee was mijn missie van 8 1/2 jaar speurwerk voltooid. Daarna ben ik traditiegetrouw naar het Graf van Napoleon gegaan. De Dôme des Invalides en heb mij daar voorgesteld als Jean Lambert de la Bruyère, Van der Heyden en neerlandais. Ook het verhaal verteld van Graaf Karel van der Heyden van kasteel Terworm.
Naar verluidt kwam Napoleon hier regelmatig op vakantie. Verrassenderwijs was men daar in de Dôme des Invalides klaarblijkelijk helemaal van op de hoogte. In de souvenirshop stond een buste van Napoleon. Of ik in de spiegel keek. "Het zal toch niet waar zijn dat Napoleon ook een Van der Heyden was?" dacht ik. In ons denken hebben wij één patroon volledig gemeen: het centraliseren van administatieve processen. Die denktrant hebben jij en ik ook gemeenschappelijk. Adellijke titels werden in het verleden in de regel slechts aan familieleden afgegeven. Aangezien één van de vermoedelijke familieleden van de Van der Heydens van Baak zich ooit tot Koning van Corsica heeft laten uitroepen lijkt de conclusie evident. In 1748 schijnt het Onstein voor drie jaar verhuurd te zijn geweest aan koning Theodorus van Corsica (Dat was in de tijd dat Theodorus van der Heyden van De Engelenburg bezit nam). Met die wetenschap ben ik vanmorgen naar de Sorbonne getogen op het adres 27 Rue Serpente. Als eerste sprak ik daar met Peter Standish. Een voortreffelijk Spaans sprekende Engelsman die als hoogleraar verbonden is aan de East Carolina University in de VS.
Ik heb Peter in 2001 in Cáceres leren kennen en heb hem vanmorgen van de reconstructie in kennis gesteld met de woorden: "Diana was in charge. Not Dodi was in charge. Diana was in charge" en mijn conclusie dat M.A.F. nog steeds de hele wereld voor de gek houdt. Dat moet afgelopen zijn. Daarna werd ik aangesproken door Colette Bezaudun uit Toulouse met de vraag wat er is gebeurd met "el primer millón", de eerste miljoen. Ik heb geen idee. Jij wel? Aangezien deze zaak mij ernstig bezig houdt heb ik besloten morgen niet naar Caen te gaan. Ik heb nu even rust nodig en die neem ik ook (22.40).
Woensdag 10 mei 2006 Vandaag heb ik een wandeling gemaakt door het Bois de Boulogne. Op zoek naar het landgoed van de Windsors. Ik heb alles gefilmd. Dat stuur ik je toe, hoewel ik de indruk heb dat jullie alles rond hebben. De inkt is op (20.14). Ik schrijf dus weer verder met mijn balpen van de Stichting Cervantes Benelux. De wandeling eindigde dus op de Arc de Triomphe. Daarna ben ik dus weer naar Ons Monument gegaan. Mijn foto's hebben de regenbui van gisteren doorstaan. Er waren ook gele rozen aan toegevoegd. Met dank aan Gele Peter. Onder de Arc de Triomphe heb ik vastgesteld dat Napoleon de voornaam is van de toenmalige Franse Keizer. Zijn achternaam is Bonaparte. De "goede kant" dus. Ook deze leider heeft in zijn leven moeten kiezen. Hij koos voor "La Bona Parte". De kant van de Edelen: de la Bruyère. Vanmorgen las ik in Le Figaro dat de Europese Grondwet weer onder de aandacht is gebracht. Punt van discussie is de Europese President. Dit is volledig in strijd met de Europese Traditie. Wij hebben altijd een Keizer gehad. De manier waarop zij hebben geregeerd is ook een punt van discussie. Maar zij beschikten nog niet over onze moderne communicatiemogelijkheden. Ik blijf dus pleiten voor een Europese Constitutionele Monarchie. Zonder wapengekletter deze keer. Napoleon had een idee: Centralisatie van administratieve processen. Hij koos voor de Goede Kant. Zelfs met zijn naam: la Bona Parte. Daarom sla ik vanmorgen een paar sessies over en ga luisteren naar het verhaal van María Cristina Secci van de Universiteit van Cagliari op Sardinië om 13.20: "Rompecabezas, Vida y obra de Jorge Ibargüengoitia en París". Ik weet niet of die man nog leeft (hij is neergestort in een Boeing). Maar ik sluit niet uit dat María Cristina Secci samen met mij het estafette-stokje vasthoudt. Ik slaap dus weer uit tot half tien. Op mijn kamer hangt een artistieke interpretatie van mijn vader als een clown. Mijn vader was geen clown, maar een zeer serieus denkend mens. Bij Ernst en Luim heeft hij zich ooit in Napoleon verplaatst in het stuk Een beeld van een Man. Dat is pure familietraditie. And nothing more than that. Mijn voorouders zijn Keizers. Altijd geweest. En ik ben van mening dat WIJ die traditie in stand moeten houden. Van kinds af aan ben ik zo opgevoed. Het FRANS-SPAANS INSTITUUT is ook niet uit de lucht komen vallen. Gisteravond ben ik nog even naar de Boulevard Beaumarchais gewandeld. Het Hotel Lyon Mulhouse ligt er nog steeds. Daar heb ik voor het eerst gelogeerd in Parijs. In 1964 als ik mij niet vergis. Vlak bij de Bastille. Wij werden de hele nacht wakker gehouden door het denderende verkeer. Thans is het lekker rustig in het Hotel Lyon Bastille. Ik vind dat WIJ dat tháns wel hebben verdiend. Maar het verhaal is nog niet uit. Na het eind van de etappe begint een nieuw verhaal. In een klein kamertje op de Parallelboulevard hebben WIJ samen een nieuwe toekomstvisie opgebouwd. Hiervan staan WIJ THANS aan het BEGIN. Ik vond het een goede opmerking van HERMAN TJEENK WILLINK afgelopen 4 mei op de Dam: "Stel uzelf één vraag en stel hem vervolgens aan een ander". Mijn vraag hierbij is wat er is gebeurd met de opbrengst van de veiling van het landgoed van de Windsors hier in Parijs. Weet jij het? Op mijn kamer heb ik een minibar. Daaruit kan ik weer kiezen. But Bourbon 4 Roses ontbreekt op dit moment. Ik handel in strijd met de adviezen van mijn internist, maar ik ben geneigd nog een Gordon's London Dry Gin te nuttigen. Ik laat dat echter even achterwege. Want de Toekomst van de Europese Unie gaat mij Tháns te zeer aan het HART. Donderdag 11 mei 2006 Zie reisverslag. Vrijdag 12 mei 2006 Wat Milagros Palma heeft losgemaakt kent geen grenzen. De indrukken zijn té intens om onder woorden te worden gebracht. De ontmoeting met Latijns-Amerikaanse schrijvers heeft veel bij mij losgemaakt. Ook het schilderij waarover ik gisteren heb geschreven. Dit ben ikzelf: De droom van Rood en Geel. Een voortzetting van de foto die tijdens NEUZEN IN DE WIND op het pallet voor De Baak is gemaakt. BRAVO! 15.40 La vie est brève, mais continuons edificando. 22.15 Ontmoeting met Latijns-Amerikaanse schrijvers achter de rug met een afsluitend bezoek aan de door Milagros Palma opgerichte uitgeverij Espace Indigo. Ik hoop dat we het congres in Málaga nog halen. Carlos Saz verzocht mij een vlugschrift te ondertekenen. Dit heb ik niet gedaan. Ik ben van mening dat interne problemen binnen het bestuur ook intern binnen het bestuur dienen te worden opgelost. De uitslag van de verkiezingen in Valladolid heb ik gefilmd en op DVD aan beide conflicterende partijen beschikbaar gesteld. Ik denk dat we de AEPE morgen kunnen begraven op de begraafplaats Père Lachaise. Maar de Reis van de Fenix zal niet zonder gevolgen blijven. Mijn verstandhouding met Rosario López López van mijn collega's in Alcalá en haar collega ontwikkelt zich in de goede richting. Ik denk dat alles uiteindelijk onder onze paraplu terecht komt. YO NO FIRMO NADA QUE NO ES MI PROPIA PROPIEDAD INTELECTUAL. Van Carlos Saz ontving ik ook afschrift van een email van Nicolás de la Barreda aan Irina Gúseva in Moskou d.d. 28 maart 2006 1:34 PM. MI FIRMA VALE TANTO COMO LA FIRMA DEL REY EN CUANTO AL INSTITUTO CERVANTES. Gehoord: El hombre es la Corona a la Mujer. PÈRE LACHAISE ET LE CAPITAINE FRACASSE Die thematiek heb ik vanmorgen besproken bij Espace Indigo. Ik heb laten weten dat ik Diana's kroon op jouw en mijn hoofd heb gezet: "Como símbolo de igualdad". Het colloquium is afgesloten met een diner tijdens een boottocht over de Seine. Mijn collega Rosario López López van het Spaanse Instituto Cervantes komt ook naar Málaga.
P.S. In Frankrijk is een nieuw boek verschenen met de titel "Les silences de Lady Di". Nijmegen 15 mei 2006 Tot zover deze transcriptie. Het hierboven vermelde boek dateert echter al van 1997 en is van de hand van GUY CROUSSY. Ik heb gistermorgen een exemplaar gekocht in een boekwinkel in de Rue de Lyon en tijdens de treinreis van Parijs naar die andere Keizer Karel Stad grotendeels doorgelezen. De vraag is natuurlijk: WAAROVER ZWEEG ZIJ? WILLEM DE ZWIJGER heeft dat ook niet meer kunnen zeggen. Om 22.40 ter verzending gedeponeerd in de brievenbus van het postkantoor Nijmegen-Dukenburg